Een gemeente laat een sporthal renoveren. Onderdeel van de renovatie is de aanleg van een nieuwe dekvloer. Een architect maakt daarvoor een ontwerp en een aannemer voert de renovatie uit. Als de vloer gebreken vertoont, kijkt de gemeente natuurlijk naar de architect én de aannemer. Dat is terecht, aldus de rechtbank Noord-Holland.
De dekvloer vergruist, waardoor de sportvloer hobbelig en instabiel wordt. De vloer moet worden vervangen. Volgens de gemeente zijn de architect en aannemer beiden aansprakelijk voor de schade aan de vloer. De gemeente stelt dat de architect en de aannemer zijn tekortgeschoten in de nakoming van hun overeenkomsten met de gemeente. Dat heeft tot de schade geleid.
Architect
Naar het oordeel van de rechtbank heeft de architect in zijn ontwerp van de dekvloer (een laag die bovenop de draagvloer wordt aangebracht en dient als egale basis voor de afwerkvloer) onvoldoende rekening gehouden met het beoogde gebruik van de sportvloer. Uit de overeenkomst tussen de gemeente en de architect en het programma van eisen blijkt dat de vloer geschikt moet zijn voor gebruik als sporthal met alle sporttoestellen, activiteiten en evenementen, zoals bijvoorbeeld vlooienmarkten. Uit drie deskundigenrapportages blijkt volgens de rechtbank dat het ontwerp van de vloer niet voldeed aan dit gebruiksdoel. Zo staat in het ontwerp van de architect een dekvloer van 60 mm, terwijl voor licht gebruik al 86 mm vereist is. Op grond van de verwachte belasting had de dekvloer zelfs nog dikker moeten zijn.
Ontwerpteam
Dat de vloer moet worden vervangen is dus naar de mening van de rechtbank toe te schrijven aan het gebrekkige ontwerp van de architect. De architect kan zich volgens de rechtbank niet schuilen achter het feit dat het vloerontwerp in een ontwerpteam tot stand is gekomen: de architect was binnen dat team immers verantwoordelijk voor het technisch ontwerp.
Uitvoering
Volgens de gemeente zijn de gebreken aan de vloer ook veroorzaakt door een verkeerde uitvoering door de aannemer. Uit deskundigenonderzoek blijkt dat de dekvloer met een gemiddelde van 56 mm op verschillende plekken minder dik was dan de in het ontwerp voorgeschreven 60 mm. De aannemer verweert zich door te stellen dat de gemeente wist dat niet overal een dikte van 60 mm kon worden gelegd, omdat de onderliggende betonvloer op verschillende punten hoger lag dan waarvan in het ontwerp werd uitgegaan. Als de aannemer 60 mm zou aanhouden, zou dit leiden tot aansluitingsverschillen met de aangrenzende ruimten. De rechtbank accepteert dit verweer niet, omdat uit verslagen van bouwvergaderingen blijkt dat de afspraak was dat het ontwerp moest worden gevolgd en eventuele hoogteverschillen later zouden worden opgelost. De schade aan de vloer komt dus net zo goed door het werk van de aannemer. De aannemer en de architect zijn daarom ieder aansprakelijk voor dezelfde schade.